Historia homeopatii
Homeopatia to leczenie według starożytnej zasady „podobne lecz podobnym”, czyli podawanie pacjentowi małych dawek substancji, które u zdrowych ludzi wywoływały objawy podobne do objawów chorobowych. Zasada była stosowana od Hipokratesa z Kos, Empedoklesa, przez staroindyjskie pisma Wedy, w medycynie Chińskiej, a także Biblii, aż po Paracelsusa. Za ojca homeopatii uznaje się niemieckiego lekarza, Samuela Hahnemanna (1755-1843). Usystematyzował objawy chorobowe, wyznaczył prawa i przebadał leki. Wprowadził także rozróżnienie między homeopatią a allopatią (metodą leczniczą opartą na zasadzie „przeciwne lecz przeciwnym”).
Działanie
Zadaniem homeopatii jest pobudzenie sił witalnych organizmu do walki i samodzielnej obrony przeciw zakłóceniom w organizmie ujawniającym się przez objawy chorobowe. Główne założenie mówi, że organizm dąży do przywracania równowagi i samoregulacji. Homeopatia ma znaczenie tam, gdzie organizm zachował jeszcze własną regulację, czyli np. przy nagłych zachorowaniach, szczególnie wieku dziecięcego i dla chorób psychosomatycznych oraz chronicznych.
Homeopatia to zatem aktywne wsparcie dla systemu homeostazy (regulacji wewnętrznej) organizmu.